In een vorig bericht was ik nog iets te uitvoerig bezig over top 10 momenten uit live-shows die ik in m’n 28 jarig bestaan al heb meegemaakt, tijd om daar eens een officieel lijstje van te maken. Ik zal daar ook telkens een gepast youtube filmpje bij zoeken vanop die exacte show, wellicht ten koste van audio en of beeld kwaliteit. Maar ach, het gaat em om de herinnering hé.
Nog even een kleine merci aan ons mama die mij van kindsbeen af heeft geïndoctrineerd in goeie muziek. Tot vervelens toe naar Prince moeten luisteren in de auto wierp uiteindelijk precies toch z’n vruchten af. Terwijl zij nu eerder naar Pat Metheny, George Clinton en andere North Sea Jazz funk aan het uitwijken is ben ik meer de moderne indie en punkrock scene aan het ontdekken (Nogmaals merci, Eppo). Maar daartussen liggen vele grote namen die ik along the way ben tegen gekomen. Dankzij haar passie voor live muziek, haar nachten slapen op de stoep om op de eerste rij te staan bij Prince-shows, haar adoratie voor ene Bruce, haar liefde voor Peter Gabriel kan ik intussen al spreken van een rijke live-show carrière. Merci, mama.
Momenteel zit ik vooral te luisteren naar The Gaslight Anthem (da’s eigenlijk al 2 jaar het geval), Pearl Jam (ik ben een late ontdekker), Eels en Springsteen. Anyway, to the point. De 5 meest legendarische live-show die ik voor de rest van mn leven niet meer wil en zal vergeten:
10. Red Rain van Peter Gabriel in Hammersmith Apollo, 2011 met Symfonisch New Blood Orchestra
Al was ik nooit een Genesis-fan, Peter Gabriel wist me op 10 jarige leeftijd wel te verbazen met z’n Secret World tour. Ik kende hem vanbuiten, zat in de zetel met Manu Katché mee te drummen terwijl mama de strijk deed, volume knop volledig open tot ergernis van m’n lieve broer. Maar wat me het meest bij blijft is hoe hij enkele van z’n nummers wist te vervormen tot symfonische pareltjes. De New Blood tour met symfonisch orkest was heel verrassend en een absolute aanrader als hij het nog eens doet. Straffe meneer, meneer Gabriel.
Trouwens, tijdens die show heeft Peter Gabriel ook Arcade Fire en Radiohead gecoverd, met zn orkest.
9. Bittersweet Symphony van Richard Ashcroft in Vorst, 2002
Richard Ashcroft solo, toch een van de betere Britse zangers en singer-songwriters besloot dan toch Bittersweet Symphony te spelen. Hij begon akoestisch, alleen op gitaar. Uiteindelijk evolueerde het lied naar iets machtigs met 4 gitaren, violen en als ik me niet vergis een klein koortje erbij. 13 minuten lang het zelfde rifke en geen enkele seconden vervelend. De link is eentje van een gewone BS versie van Ashcroft, omdat er daar weinig goeie te vinden zijn. De versie van Munich 2000 komt in de buurt, die kan je wel vinden via je favoriete torrent websites.
8. Bruce Springsteen, Trapped Hyde Park 2009
Mijn eerste Hyde Park, London Bruce passage. Trapped was voor mij een onbekend nummer en dan heb ik het altijd moeilijk om dat meteen goed te vinden. Een van de vele sign-requests en het bleek dan nog een cover te zijn van ene Reggae gast Jimmy Cliff. Laat maar gaan, even op adem komen dacht ik. Maar na 1 minuutje was ik meteen verkocht. Het samenspel van Bruce en zn E-streeters, het passionele en de kracht die uit dit nummer komt is behoorlijk straf. Ik ben fan.
7. Perth – Bon Iver Hammersmith Apollo, 2011
Irritant filmpje, excuses. Maar de manier waarop Justin Vernon en z’n band Perth inzette deed mij meteen kippenvel krijgen. Iets wat me niet zo vaak overkomt, maar de volheid, het harmonieuze, hoe ze dat live brachten met 2 drummers, verschillende blazers, wat een geheel. Wereldklasse, ging door merg en been. Letterlijk.
6. U2 With or Without you in Stade De France, Parijs 2005
Samen met Robin een dol busavontuur en veel te dure tickets gekocht en weer verkocht om zonder slaapplan in Parijs aan te komen om U2 aan het werk te zien. Met gefoefel en veel chance in The Eclipse geraakt (het voorste afgezette stuk voor de die-hards), Snow Patrol en Kaiser Chiefs toen ze nog niets voorstelde als voorprogramma en uiteindelijk een van de bisnummers dat With or Withouth you bleek te zijn. Ze gingen het nummer thans niet spelen, hadden we geconcludeerd na alle setlists van vorige shows van buiten te leren. En ze speelde het toch. De baslijn van Adam Clayton waren mokerslagen, we zakten bijna door de benen. Een moment dat Robin en ik voor altijd zullen meenemen.
5. Gaslight Anthem Balcony Jump & Blood Bank cover tijdens Angry Johnny in KoKo, London 2012
The Gaslight Anthem leren kennen doordat ze mochten mee spelen met Bruce en vanaf die minuut fan geworden. Een rechttoe-rechtaan punkrock bandje met bloedschone, simpele nummertjes. Ik weet niet waarom ik er zo mee dweep, maar ze zijn er in geslaagd een serieus grote fan van mij te maken. Tijdens hun optreden in KoKo, London sprong Brian van een balkon – je kan mij in’t filmpje zien verpletterd worden – én speelde hij m’n lievelings Bon Iver nummer tijdens m’n lievelings GA nummer: Blood Bank verwerkt in Angry Johnny and the Radio. Je zal voor minder beginnen dwepen met die mannen.
4. Human After All van Daft Punk op Pukkelpop 2006
Ik had een combiticket moeten kopen voor de Pukkelpop show in 2006 omdat de dagtickets de deur uit waren, ook al kon ik pas zaterdagavond 5 minuten voor het laatste optreden van de 3 dagen (Daft Punk) toekomen. En ik heb het mij geen seconden beklaagd. De hele show van Daft Punk blies mij en m’n dans maten weg. En voor mij was de climax van die show het inzetten van Human After All, waarbij de pyramide setup-light-show een echt hoogtepunt bereikte.
3. Aardbeving veroorzaken tijdens Insomnia van Faithless, Vorst 2001
Een juiste link van die avond heb ik niet meer gevonden, maar ze hebben in dat zelfde jaar dezelfde versie gespeeld op Glastonbury. Het stond in de kranten, Faithless veroorzaakte een aardbeving (vastgesteld door KMI metingen) tijdens hun optreden in Vorst. Het meest werd er gesprongen en gedanst tijdens Insomnia. Als jong gastje nooit schrik gehad, ook niet toen na 20 seconden refrein mijn gezelschap 20 rijen achter mij en dan weer voor mij stonden. Fantastisch publiek, zelden gezien in België dat een typisch middle-class publiek zo uit z’n dak ging.
2. Bruce Springsteen, Tom Morello (Rage Against the Machine), Paul McCartney én John Fogerty (Creedence Clearwater Revival) die Twist and Shout spelen in Hyde Park, 2012
Bruce die op het einde van z’n set Paul McCartney on stage roept om samen I Saw Her Standing There maar vooral Twist en Shout (mét vuurwerk) te spelen. De organisatie trok op het einde de stekker uit de muziek omdat ze maar bleven spelen. Na uren rechtstaan en dansen op Bruce kon je niet anders dan de laatste energie uit je lijf springen. Tom Morello en John Fogerty die eerder die show ook al met Bruce meegejammed hadden staan in de achtergrond ook nog op het podium. Heel blij dat ik dit unieke moment mee heb gemaakt. Echt een must-see filmpje en Twist & Shout is een i-de-ale ochtendwekker!
1. Bruce Spingsteen & Tom Morello – Ghost of Tom Joad, Hyde Park, London 2012
Het moment dat me het meest van m’n sokken geblazen heeft, ooit. Tom Morello zijn solo tijdens Ghost of Tom Joad. Nog nooit stond ik zo verbluft met open mond naar live-muziek te kijken.
Haalden de lijst net niet: Little Red Corvette extended van Prince in Arnhem, Via van dEUS op 0110, No More War van Pearl Jam op Werchter, Born Slippy van Darren Emerson op Pukkelpop 2005, Purple Rain van Prince (met regen) tijdens Werchter 2011 en z’n aftershow in Viage, Betterman van Pearl Jam op Werchter 2012, Atlantic City van Bruce met Ben Harper op Werchter 2013, een of andere duistere Hongaarse DJ op Sziget 2008 die besloot om Killing in the Name of the spelen, het magnifieke Home van Edward Sharpe op de tragische Pukkelpopeditie, een klein uurtje voor de storm…
Leave a Reply